|
 |
 |
|
PARA
...voor altijd...
20-3-1975 ~ 7-12-2003
Ter nagedachtenis is er een condoleanceregister geopend waar een ieder zijn of haar medeleven kan betuigen. Het condoleanceregister is via de bovenstaande banner te bereiken.
__________________________________________________________________
20-3-1975 ~ 7-12-2003
Opnieuw heeft het noodlot toegeslagen en moeten we afscheid nemen van een dierbare vriend. Para Smit komt oorspronkelijk uit de Transvaalbuurt, vroeger bepaald niet de lekkerste buurt om op te groeien. Het wordt geen gemakkelijke jeugd en dat is misschien de reden dat hij zich, nog maar 12 jaar oud, snel thuis voelt bij de F-Side. Ondanks zijn jonge leeftijd reist hij altijd mee met de groep die soms al een dag voor de wedstrijd op pad is om de confrontatie met de tegenpartij te zoeken. Hij staat zijn mannetje en verwerft snel aanzien in de groep. Als een kind van de straat overziet hij situaties snel en is hij uitgekookt. Als hij bij een van de vele straatgevechten over een bewusteloos geslagen PSV-supporter heen springt die op zijn weg ligt, keert hij na enkele meters terug en grist de portemonnee net even wat sneller van de straat dan zijn gabbers. En omdat hij nu toch bezig is, haalt hij de seizoenkaart van PSV ook even uit de jaszak. Je weet maar nooit of het van pas komt en ach, dat mooie Lacoste shirt in de etalage waar hij even later langs loopt, kun je eigenlijk ook niet laten hangen.
Enige tijd later sluit Para zich aan bij de graffiti jeugdbende CBS. Hij maakt daar al snel deel uit van de kleine harde kern die alle mogelijke risico's neemt om overal "tags" en "pieces" op muren, treinen en metro's te spuiten. Ook hier ervaart hij het unieke gevoel waar buitenstaanders nooit iets van zullen begrijpen: "Kameraadschap, broederschap en het één-voor-allen-allen-voor-één."
Ondanks zijn turbulente leefwijze blijft hij wel op het rechte pad, al heeft hij het geluk dat zijn omgeving hem af en toe een duwtje in de goede richting geeft. Toch blijft Para een jongen van de straat. En jongens van de straat voelen elkaar feilloos aan, hebben aan een half woord genoeg en weten dat ze altijd op elkaar kunnen vertrouwen. Het is geen toeval dat hij Edgar Davids en Clarence Seedorf tot zijn vriendenkring mag rekenen.
De geharde straatjongen blijkt ook over een andere kant te beschikken, waarmee hij de mensen op natuurlijke wijze voor zich wist te winnen. Als charmeur doet Para het goed bij de vrouwen en hij is gek van kinderen. Maar andersom geldt het ook, zij lopen met hem weg. Para is altijd bezig met het organiseren van voetbalwedstrijdjes, het coachen van kinderen en hij spreekt ze spelenderwijs aan op hun gedrag. En als er tussendoor ook nog een wedstrijd gefloten moet worden, dan neemt hij dat ook nog voor zijn rekening. Wie is er eigenlijk niet gek op hem?
Zelfs bij de F-Side waar de vele groepen soms op gespannen voet met elkaar leven, is hij overal populair. Van Oost tot West en van Wezep tot Alkmaar. In elke groep is wel iemand die vindt dat Para "zijn beste gabber is." Ook in vele Amsterdamse wijken is Para een bekende persoonlijkheid. Wie jong is en een beetje meetelt, kent Para en wie snel iets geregeld wil hebben, kan bijna niet om hem heen. Zelfs de politie doet wel eens een beroep op hem om te bemiddelen bij problemen met lastige Marokkaanse straatjongens. Het altijd maar bezig te zijn met het vrijwilligerswerk leidt wel eens tot spottende opmerkingen van zijn vrienden. "Ga toch geld verdienen, man" klinkt het dan vol onbegrip. Maar dat bepaalt hij zelf wel. Para gaat zijn eigen weg. Hij volgt zijn gevoel en belandt in het jeugdwelzijnswerk. Bezig zijn met regelen, praatje maken en controle houden over de situatie en natuurlijk Ajax, dat is zijn leven.
Een fataal schot in zijn woning maakt hier abrupt een eind aan. Is het een ongeluk of is het toch wat anders? Zelfmoord klinkt voor zijn vrienden ongeloofwaardig, daarvoor is Para nog te veel bezig met andere zaken. Er moet weer een nieuw voetbalteam voor kinderen worden opgericht, het rijbewijs moet gehaald worden en als het aan de supporters had gelegen had Para een belangrijke functie bij de supportersvereniging van Ajax kunnen vervullen. Door tegenstellingen te overbruggen, mensen met elkaar te verbinden en oprechte belangstelling te tonen voor anderen, maakt hij zich in brede kring enorm geliefd. Het is dit type mens dat belangrijk is voor elke organisatie of die nu formeel is of informeel, zoals bij de F-Side of bij de graffiti gang van CBS. Mensen die zichzelf weg kunnen cijferen, gedreven zijn en anderen weten te motiveren en inspireren, hiervan zijn er altijd te weinig.
"Par CBS", is zijn favoriete tag oftewel: "Para Can't Be Stopped."
Zelden was een slogan zo van toepassing, maar het noodlot beslist besliste anders. Para is slechts 28 jaar geworden en laat ons in grote verslagenheid achter.
Je gabbers
| | |
|
|
|
|
|
|
Woensdagmorgen 23 april jl. is Rob, één van de grondleggers van De Ajax Ster,
na een kort ziekbed overleden.
Rob, namens de redaktie van De Ajax Ster en iedereen die jou gekend heeft:
Bedankt voor alles wat je voor De Ajax Ster en de Ajax supporters gedaan hebt.
- Rust in vrede -
|
Advertentie Haarlems Dagblad 28 april 2003
Namens de F-Side is er vandaag in het Haarlems Dagblad bovenstaande
grote advertentie ter nagedachtenis aan Rob geplaatst.
Vóór Ajax-RKC zijn er ter ere van Rob vanaf het platform vóór de Zuid-tribune
witte en rode ballonnen opgelaten.
De collecte voorafgaande aan Ajax-RKC heeft een bedrag van 2.013,64 opgebracht.
Iedereen bedankt voor zijn/haar bijdrage.
|
Wat zou je doen?
Soms heb je wel eens van die dingen dat je denkt 'da's raar'
Zo gebeurt het je nooit, zo twee keer achter elkaar
Zoals dit jaar, we kregen op een dag een brief te lezen
van een meisje die schreef: 'Mijn vriend is niet te genezen'
'Hij heeft kanker, z'n linkerbeen is al geamputeerd,
maar de kanker was al uitgezaaid, dus hij crepeert'
Hij heet Sander, hij houdt van Nederhop als geen ander,
maar hij heeft niet zo lang meer, niemand die dat veranderd'
'Dus nu hebben wij; zijn vrienden; nog een laatste verzoek
Dat is mag Sander een keer in de studio op bezoek'
'Misschien kan hij een stukje rappen of iets zeggen op cd,
want daar maak je hem voor ons gevoel onsterfelijk mee'
Ik zei: 'O.K., laat hem maar wat schrijven, volgende week
kan hij dan meedoen aan een nieuwe O.P.-studiotake'
Sander vond dat wel tof, dus ik dacht: 'Die komt gewoon'
Maar voor dat het zover was ging alweer de telefoon
Het was zijn vriendin weer, ze zei: 'Moet je horen'
'Sander is net overleden dus die afspraak gaat niet door en
hij heeft nog wel een tekst gemaakt, die stuur ik wel op'
Ik zei: 'Gecondoleerd, ik draag nog wel een nummer aan hem op'
En ik dacht: 'Wat een lullig en een triest verloop,
om zo jong te moeten sterven aan een ziekte zonder hoop'
Ik wou wel schrijven hierover, maar ik wist niet wat
Want alles wat ik kon bedenken leek zo simpel en plat
Want ik dacht: 'Wat zou ik doen als ik wist dat
ik zelf nog geen twee weken meer te leven had?
Zou ik mijn geld op zuipen en neuken in een sjiek bordeel?
Of zou ik heroïnespuitend bungeejumpen? weet ik veel!'
Toen kreeg ik Sander zijn tekst en die zei juist relaxed:
'Ga jij dan helemaal los? Dan ben je eerder de klos!'
'Ik kom er door en krijg de kracht van boven of opzij'
'Ik weet alleen' zei hij, 'de kracht komt naar mij!'
Wat zou je doen als jij wist dat
je door kanker nog geen maandje meer te leven had?
Wat zou je doen als je niets kan doen?
Ga jij wanhopig door het lint of hou je je fatsoen?
Wat zou je doen als iemand tegen je zei:
'Het einde komt nabij, maar schrijf je straks een nummer voor mij?'
Wat zou je doen als er geen hoop meer blijkt?
Wat kan je dan nog zeggen zonder dat het onzin lijkt?
Vlak na dit alles kwam er opeens weer een bericht
Het ging om Willem van Magnifiosie, het gezicht
van een jongerencentrum waar wij vaak optraden
en waar Willem altijd kookte, dat was niet te versmaden!
Maar wat bleek? Ook Willem was door kanker afgetaaid
De ziekte was bij hem al door zijn hele lijf gezaaid
Hij had nog maar een paar weken en daarom zei hij:
'Ik wil nog een keer wat drinken met de O.P. d'r bij'
Dus wij gingen snel naar Lisse om met Willem te praten
En het voelde wel vreemd toen we daar zo zaten
en te weten dat je hem dan voor de laatste keer ziet
Maar Willem hield zich ijzersterk en toonde geen verdriet
Het werd zelfs nog gezellig en het bier ging vlot
We praatten over leuke dingen, maar ook over het lot
Ik vertelde hem van Sander en zijn laatste tekst
Ik zei: 'Ik moet een nummer schrijven, maar dat gaat niet best'
'Want hoe het ook loopt, het eindigt steeds in een knoop
want kanker is en blijft een ziekte zonder enige hoop'
Toch, ondanks alle pijn moet zo'n nummer wel goed zijn
en niet depressief, want verdriet zal er genoeg zijn
En toen zei Willem zonder na te denken:
'Schrijf gewoon maar de waarheid, dat is wat je kunt schenken!'
Een nummer over kanker vraagt niet om een happy end
Maar ik eindig toch met 'blij dat ik jou heb gekend'
Wat zou je doen als jij wist dat
je door kanker nog geen maandje meer te leven had?
Wat zou je doen als je niets kan doen?
Ga jij wanhopig door het lint of hou je je fatsoen?
Wat zou je doen als iemand tegen je zei:
'Het einde komt nabij, maar schrijf je straks een nummer voor mij?'
Wat zou je doen als er geen hoop meer blijkt?
Wat kan je dan nog zeggen zonder dat het onzin lijkt?
Deze is voor Sander en Willem en al hun lotgenoten,
Rust in vrede
Tekst: Def P/Osdorp Posse (Tegenstrijd)
|
| |
|
|
|
|
